Çok güzel bir dizi izledim. Tam da artık böyle dizilerin çekilmesine dair ümidimi yitirmişken. Jung Da Eun (Park Bo Young), psikiyatri servisine yeni geçmiş 3 yıllık bir hemşireyi canlandırıyor. Dizi hem çok gerçek, çok relatable, hem de ilginçliğini kaybetmeyen karakterlerini çook iyi çiziyor. Ayrıca Jung Da Eun gerçekten uzuuuun zamandır izlediğim en kendime benzettiğim karakter oldu. Aşırı duyarlı insan (highly sensitive person) temsillerine drama dünyasında pek rastlamıyoruz. Genelde ana karakterlerimiz şefkatli ve yardımsever olabiliyor evet, ama yardım etmeye çalışırken işleri batırmanın, yardım edemeyeceğin durumlarla karşılaşmanın, başkalarını düşünürken hep kendi kaynaklarından harcayıp tükenmenin anlatıldığı dizilerle karşılaşmak zor değil, neredeyse imkansız. Jung Da Eun işte böyle bir karakterdi. Üstelik dizi, yine başarısız dizilerin sıklıkla yaptığı gibi ilk birkaç bölüme “işte ne kadar hassas ve iyi niyetli bir karakter” anları sıkıştırıp geri kalan bölümlerde bu özellikleri salmadı, baştan sona tutarlı bir karakter portresi sundu bize. Diziye dair çok çok sevdiğim bir diğer şey de çok güzel insanlarla dolu olması. Ama gerçeklikten tamamen kopartarak bir harikalar diyarı oluşturmuyor, kameranın odağını gerçekten de var olan güzel insanlara çeviriyor ve sadece gerektiği kadar romantize ediyor. Tabii ki kötü insanları, safi kötü olmasa da etrafını yıkıp döken insanları, düşüncesiz insanları da barındırıyor dizi, ama hayatın bu sillelerini yere çakılarak değil yumuşak bir düşüşle atlatabilmeyi sağlayacak bir destek grubuyla -iş arkadaşları, çocukluk arkadaşları, aile- dizi, hayatın kaçınılmaz dramını adeta güzelleştiriyor.

    Diziyi kısaca özetleyecek olursam, Jung Da Eun’ın psikiyatri servisine alışması diyebilirim. Bunu anlatırken aynı zamanda psikiyatri servisindeki hastaların (Jung Da Eun’ın ilgilendiği hastaların) hikayelerini öğreniyoruz, Jung Da Eun’ın onlarla kurduğu ilişkiyi gözlemliyoruz. Hem bu hastalarla empati kuruyoruz hem de akıl hastalıklarının nasıl herkesin başına gelebileceğini idrak ediyoruz. Aynı zamanda hemşire ve doktorlar arasındaki arkadaşlık ve aşk ilişkilerini izliyor, özellikle hemşirelerin adeta bir aile oluşlarına şahit oluyoruz. Tabii ki hastaların hikayelerine de çok ağladım, onlar da bana çok dokundu ama en çok insanın iyi olabilme, yara sarabilme, birbirine destek olup kucaklayabilme potansiyeli kalbime dokundu ve gözlerimi doldurdu.

    Ve arkadaşlar, biraz da dizideki romantizmden bahsetmek istiyorum. Kolorektal cerrahı Dr Dong abartmıyorum dizi tarihinin en başarılı en iyi male lead’ini canlandırıyor. Dong aptal aptal kızın saç toplamasına aşık olmak yerine onun hastalarına karşı ne kadar özenli olduğuna, ne kadar iyi bir arkadaş ve ne kadar düşünceli bir insan olduğuna dikkat ediyor ve bu özelliklerine aşık oluyor. Tabii ki ilk gördüğünde gözlerinin Jung da Eun’a takıldığını da görüyoruz ama aşkın kalbini doldurup taşırmasına sebep Jung Da Eun’ın hassas, şefkatli, özenli karakteri oluyor. Ya arkadaşlar male lead’in kıza “çok iyi bir dinleyicisin” diye iltifat ettiği nerede görülmüş. Jung Da Eun’ın sınırlarına saygı gösteriyor, onu gerçekten tanımaya çalışıyor, zor zamanlarında süperkahramancılık oynamak yerine sadece sessiz bir destek oluyor, Jung Da Eun’ın zorlukları büyüyerek ve gelişerek atlatmasına alan tanıyor. Muhteşem yani muhteşem. Bunun yanında Dr Dong’un az biraz bir weirdo olmasını da çok sevdim, beni çok eğlendirdi. Başka insanlar tarafından onaylanma, Jung Da Eun’a cool gözükme çabalarına hiç girmeden utanmazca kendi olması o kadar hoşuma gitti ki. Ayrıca kendi duygularına da hiç yabancı değildi (yine erkek karakterlerde nadir gördüğümüz bir durum). Düşündükçe övülecek yeni yeni yönler buluyorum. Yalnız çift olduktan sonra biraz daha mıçmıç olsalardı keşke. Dr Dong zaten çok seven ve çok belli eden bir karakterdi. Park Bo Young’un da innanılmaz bir doğal aegyo potansiyeli var bence. Bu ikili bizi ekran karşısında eritebilirdi ama işyerinde tanıştıklarından mı bilmem, hep bir resmi kaldı sanki aralarındaki ilişki.

    Dr Dong’un cildi mükemmel, kaslı, saçları parlak adeta bir antik Yunan heykeli olmaması da çok çok takdir ettiğim bir seçimdi diziyle ilgili. Aynı gerçek hayat gibi, görür görmez vurulduğunuz değil, zamanla ve tanıdıkça kalbinizin ısındığı çok gerçek ve çok güzel bir karakterdi Dr Dong ama dizinin bu tercihi Dong’la sınırlı kalmamıştı. Park Bo Young’un mesela filtresiz yakın çekimleri Kore dizilerinin alıştığımız mükemmel görüntüsünden çıkardı onu. Ya da yan çiftimiz, gayet sokakta görebileceğimiz iki insan gibiydi. Dr Hwang’a da değinmeden geçmek istemiyorum bu anlamda. Dr Hwang, Jung Da Eun’ın lise özel ders hocası, aynı zamanda Dr Dong’un yakın arkadaşı.  Yüzündeki çiçek bozuğu (ya da sivilce) izleri, yamuk dişleri hiç gizlenmemişti. Dr Hwang da aynı arkadaşı gibi tam bir çatlaktı. Böyle karakterleri gerçekten çok seviyorum ya.

    Diziye dair olumsuz eleştirilerim de var tabii, olmazsa olmaz. Ama diziye olan sevgimi gölgelemedi kesinlikle. Öncelikle, Park Bo Young’un oyunculuğunu bazı yerlerde çok nasıl desem, aşikar buldum. Adeta “ben oynuyorum” der gibiydi. Aslında çok da severim Park Bo Young’u. İçimden gelmeyerek eleştiriyorum yani ama seyir keyfini biraz düşüren bir şeydi bence. Bunun dışında –spoiler- Jung Da Eun’ın depresyonunu biraz daha iyi anlatabilirlerdi diye düşünüyorum. Depresyondayken nasıl hissettiğine dair güzel görsel temsiller vardı ama ne düşündüğünü hiç bilemedik. Jung Da Eun kişiliğinde birinin hastasının intiharından kendini suçlayacağı, kendini değersiz ve kötü göreceği, yaşamayı bu sebeple istemeyeceği çok barizdi bana kalırsa ama sanki sadece hastasının ölümüne çok üzülmüş gibi gösterdiler. Jung da Eun’ın çok zengin gösterdikleri iç dünyasından böyle kısır bir çıktı gelmesi hem inandırıcılıktan uzaktı hem de güzel bir şey anlatma potansiyelinin boşa harcanmasıydı bana göre. Son eleştiri olarak, Jung Da Eun gibi birinin, çocukluk arkadaşı yeni işine başladığında birazcık daha ihtimam göstermesini beklerdim sanırım. Arkadaşı panik atağına şirket işinde yakalanmış, yeniden o tür bir işe başlamışken birazcık daha arayıp sormasını, tekrar panik atak geçiriyor mu diye daha fazla endişe etmesini isterdim. ~eleştirilerin sonu~

    Evett, sözün kısası, arkadaşlar, Daily Dose of Sunshine gerçekten çok güzel bir dizi. Tam slice of life dediğimiz, gerçeklikten kendini koparmadan güzel insanları, güzel ilişkileri, güzel hikayeleri anlatabilen çok başarılı bir dizi. Özlemiştik yav! Yalnız şöyle de bir şerh düşeyim, dizide depresyon, bipolar, intihar gibi ögeler mevcut ve zaman zaman içerik ağırlaşıp kaldırması zor derecelere gelebiliyor. Ben modumun yüksek olduğu bir zamanda izlediğim için çok etkilenmedim ama dizinin özellikle de hassas insanları etkileme potansiyelinin olduğuna değinmeliyim.

Başrollerini Lim Yoona ve Junho’nun paylaştığı King The Land’i ellerimi yanaklarıma koymuş “omo omoooo!!<3<3<3” nidalarıyla takip ediyorum. Daha ziyade slice of life (hayattan kesitler) tarzında, gösterişli aşklardansa samimi, derin ve karmaşık ilişkilere odaklanan dizileri tercih ettiğim için aslında bu dizi “tamm da bana göre” değil. Ama ikilinin uyumunu çok beğendim, ayrıca aşkın konsepti ve olayların gidişatı her ne kadar gerçeklikten ve mantıktan uzak olsa da ilişkinin yaşanış biçimi hakikaten çok tatlı ve çok relatable. Benim sevdiğim tarzda diziler açısından kore dizi sektörü epeydir çok kurak. Hatta beynin mantık şartellerini kapatıp öyle izlenmesi gereken (fakat yine de ayakları az biraz yere basan) tatlı/eğlenceli romcom bile bulamaz olmuştum. Bu diziye de beni Junho ikna etti ne yalan söyleyeyim. Netflix de afişe Junho’yu koyarak iyi bir tercih yapmış. Fakat diziyi bana sevdiren bilakis kötü bir performans beklerken beni şaşırtan Lim Yoona oldu. 

Dizinin en sevmediğim yanı özellikle de chebol Junho’nun karakterinin inanılmaz derece içi boş yazılmasıydı. Karakterleri tanıtmaya ayrılmış ilk bölümlerde bu çok gözüme batıyor ve sinir ediyordu. Hayatta hiçbir motivasyonu ve misyonu olmayan, onu tanımlayan bir karakter özelliğinden dahi mahrum biri olarak karşımıza çıkmıştı Junho. Tek bildiğimiz chebol olduğu, annesiyle ilgili bir gizemin olduğu ve onun bu konuda hassas olduğuydu. Bir ara Birleşik Krallık’a gidip master yaptığını da gördük ama nasıl bir hayatı vardı, neden master yaptı, hayatıyla ne yapmak istiyor, nasıl biri; entelektüel mi, çapkın mı, mirasyedi mi, neden bu kadar yalnız, sonra hayatta hangi değerleri temel almış, yoksa temelsiz ve motivasyonsuzluktan depresyonda mı, hiçbiri yok bu karakterde. Dümmmmdüz. Bommmboş. Sonra sonra dizi devamlı kendisine hizmet edilmiş, hiç başkalarını düşünmesi gerekmemiş Junho’nun, maaşlı çalışanların dünyasını keşfetmesi, başkalarını düşünmeyi öğrenmesi ve bunlar eşliğinde bir yöneticilik anlayışı geliştirmesine evriliyor ki bu gerçekten çok hoşuma gitti. Çünkü yalnızca aşık olduğu kadının haklarını savunan, ona diğer çalışanlardan daha fazla imtiyaz verip salt onun refahını umursayıp tüm kaynaklarını buna akıtan bir chebol olarak kalmıyor Junho (ki çoğu chebollü romcomda dizinin romantiklik anlayışını tam olarak bunlar oluşturur). Kendini geliştiriyor, kendisinin aslında nasıl imtiyazlı olduğunu fark ediyor ve konumundan ve parasından gelen bu gücü hakkaniyetle kullanma gerekliliğinin idrakine varıyor, tüm çalışanlarının haklarına riayet edecek bir yönetimin peşine düşüyor. Tabii burada yine akıldışı mantıksız girişimleri oluyor, holdinginin bünyesindeki sadece üç çalışanın hikayesini dinleyerek onları en iyi çalışan seçip tatil hediye etmesi gibi. Fakat işte mantık şartellerimiz çoktaan kapalı olduğu için bunlara da göz yumuyor, üzerlerinde durmuyoruz. Diziye getirebileceğim bir diğer eleştiri bu mantıksızlık sınırını bazen çok zorlamasıydı. Yoona dağda düşüp kaybolduğunda Junho’nun helikopterle onu kurtarmaya gelmesi, çapkın Arap prensinin otele gelip Yoona’ya aşık olması (bakın asılması da demiyorum, aşık olması) gibi… Bu tarz senaryolar diziyi hayata dair bir şey olmaktan çıkarıp adeta bir peri masalına çeviriyor. Ayrıca, devamlı kurtarılmaya muhtaç kadınlar ve onları kurtaran fedakar mükemmel erkekler görmek de fena halde canımı sıkmaya başladı artık. Kadınlar güçlüdür, assla zor duruma düşmezler düşerlerse de kendi başlarına kalkarlar demiyorum; diyorum ki hayat müşterektir. Kimi zaman kadın zor duruma düşer, erkek elinden geldiğince yardımcı olur (fakat kurtarma değil bakın, bir sığınak/dayanak olur ne bileyim birlikte çözüm arar güç olur nefes olur), kimi zaman erkek zor duruma düşer bu sefer kadın yardıma, sarıp sarmalamaya koşar. Bu kurtaran/kurtarılan dengesi kadını pasifize ettiği gibi erkeğe de haddinden fazla bir sorumluluk ve beklenti yüklüyor aslında. Böyle büyük jestler, kocaman özverilerdense küçük rahatlatmalar, tam zamanında gelmiş destekler beni daha çok etkiliyor ve daha romantik geliyor doğrusu. Geçenlerde işyerinde yaptığım bir sakarlık “bi’şey olmaz bi’şey olmaz ben hallederim” şeklinde karşılanınca düşündüm böyle küçük ve doğal bir jestin ne kadar romantik olabileceğini. Şaşırtıcı şekilde bu tarz bir ilişkiye de yer veriyor dizi; Yoona’nın hostes arkadaşı ve onun astı çiftini ana çiftimizden daha çok sevmem de işte bu yüzden. Hem ilişkinin gayet yavaş ve hayatın akışına uyumlu olarak ilerlediğini görüyoruz, hem de sevdiğine hayran olarak, takdir ederek, destek olarak, teselli vererek, incelikli davranışlar ve sıcak bakışlarla nasıl da romantik ve samimi olunabildiğini. Bu anlamda bence izleyenlerin de kendi hayatlarından daha çok şey bulabilecekleri bir ilişki hosteslerin ilişkisi. Hayata dair olma anlamında arkadaş grubunun üçüncüsünün hikayesi de epey başarılı bence. Evlenmiş ve çocuklu olması hasebiyle toplumsal başarı basamaklarında daha yukarılarda olmasına rağmen ihmalkâr eş, kariyer ve çocuğu eş zamanlı yürütmenin zorlukları, ihmalkâr eş yüzünden neredeyse tek başına ebeveynlik yapmak gibi çok relatable ve talihsiz durumların içinde. 

Asıl çiftin ilişkisinin başlangıcı ve gelişimi her ne kadar ütopik ve masalsı olsa da yaşanışı çok tatlı ve gerçekçi geliyor bana. Dizinin cazibesini de bu oluşturuyor bence. Bir kere, birliktelerken konunun konuyu açtığına, şakalaşmaların, küçük tatlı flörtlerin doğal şekilde birbirini izlediğine ikna ediyor izleyiciyi. Sevdiğini gördüğünde yüzünde oluşan o istemsiz gülümsemeyi, onu göreceği için heyecanla işyerine gitmeyi, sevgiye dair heyecanları kalp çırpıntılarını sevinçleri çok güzel geçiriyor. Özellikle Lim Yoona’nın doğallığı, Junho’ya yaptığı muziplikler, tatlılıklar, tatlı utangaç gülümsemeleri beni bitiriyor. Sevgisini gösteren de yalnızca çiftin erkeği değil bu arada, erkek daha çok seviyor gibi gözükse de Lim Yoona da sevgi jestlerini ihmal etmiyor (çoğu romcomu hatırlayın; ilk sarılan erkek, öpen erkek, çıkma teklifi eden erkek, romantiklikler yapan erkek. Kadın hep alıcı konumunda). Gerçekten o kadar gerçekçi hissettiriyor ki, Yoona’nın karakterine de oyunculuğuna da bayıldım. Tek eleştirim herhalde dizide onu hangi stilist giydiriyorsa ona olabilir. Çiftin arasındaki ilişkide bir diğer sevdiğim şey de yanlış anlaşılmalar sarmalında yuvarlanmıyor oluşları oldu. Dizinin son bölümlerine geldiğimizde anlamsız ayrılıp barışmalar olur mu bilemem, fakat şu zamana (10.bölüm) kadar aralarındaki ufak tefek küskünlükleri konuşarak ve olgunlukla çözdüler. Yani ne ufak tefek küskünlerin, alınganlıkların dahi olmadığı yapay bir mükemmelliği var ilişkilerinin ne de ikili empati yapamayacak, özür dileyemeyecek kadar olgunluktan yoksun. Bu sağlıklı denge tam bal kıvamı veriyor ilişkilerine. Velhasıl, ben diziyi gerçekten sevdim. Kore dizilerine ara vermiştim, tek tük sevebileceğim tarzda şeyler bulabiliyordum. King The Land benim gibilere taze kan olarak dolaşıma girmiş bulunmakta.

Park Eun Bin'in güzelliğiiiii

Yine son derece keyifli bir kdramayla geldim. 2020 bu anlamda epey bereketli geçiyor. Do You Like Brahms 31 Ağustos’ta başladı ve şu ana kadar dört bölümü yayınlandı. Sakin ritmi ve organik hikayesiyle slice of life severlere önerimdir.

Kim Min Jae’yi bu yıl, Romantic Doctor Teacher Kim’in ikinci sezonuyla keşfettim. Aslında Dr Romantic beni bir türlü sarmadı. İlk sezonu bile bitiremememe rağmen ikinci sezondaki bütün Park Eun Taek-Yoon A Reum sahnelerini izledim. Bir çift ancak bu kadar tatlı olabilirdi. İkisinin yumuş yumuşluğu bana günlerce yetti. O yüzden Kim Min Jae’yi hevesle beklemem şaşırtıcı değil, üstüne Park Eun Bin'e de bayılıyorum. Age of Youth haricinde hiç izleyemedim kendisini ama çok izlemek istiyordum. Sonunda izleyebileceğim bir dizisi oldu. Basın konferansında ve afişlerde pek yakıştıramamıştım bu ikiliyi fakat dizi başladıktan sonra yan yana uyum aramadım bile. Birbirlerini anlıyor oluşları, ruh ve karakter uyumları çok daha değerli, çok daha güzel.

Dizi adını aynı kadına aşık iki müzisyen olan Schumann ve Brahms’tan alıyor. İki aşka muhatap olan bu kadın, Clara, Schumann’la evleniyor ama Schumann, Brahms ve Clara arkadaş kalıyorlar. Brahms da hayatını bu arkadaşlık ve imkânsız aşkın arasında sıkışmış olarak geçiriyor. Dizinin iki başrolü de Brahms’la aynı çıkmazda. Karşılaştıklarında bu sırrı keşfediyorlar ve birbirlerine sığınak oluyorlar. 

Park Eun Bin/Chae Song Ah

Chae Song Ah iyi bir üniversitede işletme bitirdikten sonra konservatuarda keman üzerine eğitim almak istediğine karar veriyor ve dört sene çalışıp konservatuarı kazanıyor. Bu yüzden bitirdiğinde 29 yaşında ama bir sorun var, hayatını keman çalarak idame ettirmek istemesine rağmen yetenekleri hayalleriyle örtüşmüyor. Hem mesleki hem duygusal anlamda bocalayan, ne istediğini ve yeteneklerini bilen ve bu ikisi uyumla hareket eden şanslı azınlık dışında çoğu gencin kendinden bir şeyler bulabileceği bir karakter Song Ah. Park Eun Bin, Song Ji Won’dan çok çok farklı bir kişiliği başarıyla canlandırarak ne kadar iyi bir oyuncu olduğunu kanıtlamış oldu böylece. Ayıla bayıla izlediğim Song Ji Won’un tam tersi olsa da; alçakgönüllü, düşünceli, olgun, kibar Chae Song Ah’ı da çok sevdim. Yalnız kıyafet seçimleri ve inatla dümdüz yapıp farklı modeller denemedikleri saçı biraz sinirimi bozdu.

Kim Min Jae yetenekli bir piyanist olan Park Joon Young’u canlandırıyor. Her ne kadar kendisini müzikle daha iyi ifade edebiliyor olsa da piyanist olarak kariyeriyle görünenden daha karmaşık bir ilişkisi var. Kariyerine ara verip Kore’ye döndüğünde Chae Song Ah’la karşılaşıyor. Karakteri aynı Chae Song Ah gibi alçakgönüllü, kibar, düşünceli ama bence biraz daha melankolik. Yıllardır içinde tuttukları ve sıkışmışlığı omuzlarında yük haline gelmiş. Kim Min Jae çiçek çocuk rolünden sıyrılmış, kendinden 6 yaş büyük Park Joon Young’u ağırbaşlılığıyla gayet başarılı sunuyor. Zavallım, izin günü dinlemeden ona da sürekli takım giydiriyorlar..

Kim Sung Cheol/Han Hyun Ho

Hyun Ho hikayemizin Schumann’ı. Park Joon Young’un yakın arkadaşı, Lee Jung Kyung’un erkek arkadaşı. Kim Sung Cheol tanıdık bir yüz, Prison Playbook’ta hapishane kuşunu oynuyordu. Ben yetenekli ve sempatik buluyorum kendisini.

Bu da dengesiz Clara’mız. Spoiler vermemek adına çok bahsetmeyeceğim, fakat dizinin sinir stresinin odak merkezi bu kızımız olacak gibi duruyor. Jung Kyung annesini çocuk yaşta kaybetmiş. Eskiden keman dehası addedilirken şimdi kariyerini keman üzerine kurmakta zorlanıyor.

Bu da kız tarafının Clara’sı. Ben yine dengesizlik kokuları aldığımdan pek hoşlanmadım. Dong Yoon aslen keman çalmak üzerine eğitim almış bir keman yapımcısı. Chae Song Ah işletmeyi bırakıp konservatuara gitmek istediğinde yalnız Yoon Dong Yoon destek oluyor ve dört yıl boyunca Song Ah’a keman öğretiyor.

Kang Min Sung, Chae Song Ah’ın en yakın arkadaşı, Dong Yoon’un da eski sevgilisi. Song Ah’ın duygularını anlamaması yetmiyormuş gibi Dong Yoon’u hiç unutamadığıyla ilgili, yine Chae Song Ah’a dert yanıyor.

Böyle yabancı durduklarına bakmayın aslında çok minnoşlar

Do You Like Brahms yavaş ilerliyor ama sıkmıyor. Sıradan karakterleriyle hayattan olma niteliği taşıyor. Bu yılın en iddialı yapımlarından değil lakin birbirini dinleyen, anlayan, yavaş yavaş tanıyan bir çift ve sağlıklı ilişkiler görmek insana keyif veriyor.

Görselleri Soompi'den aldım. Resimlere tıklayarak orijinal makaleye gidebilirsiniz.

Evet, gerçekten yok. Birkaç şarkıya takıp, onları bıkana kadar dinleyip sonra da yüzlerine bakmayan bir dinleyiciyim. Bir şarkıyı dinleyebilmem için ya beni eğlendirmesi ya da içimde bir yerlere dokunabilmesi gerekiyor. Bu dinlediğim şarkılar genelde pop olsa da türünü benim bile bilmediğim şarkılara da sarabiliyorum. Spotify birkaç tane bana özel mix hazırlamış. İlki K-pop’tan oluşuyor. Bir zamanlar sıkı denilebilecek bir K-pop takipçisiydim (EXO’yla başladığm macerama Red Velvet, Gfriend, Winner ve daha niceleriyle devam etmiştim.) ama artık bu listemi sadece Kdrama ostları ve Spotify playlistlerinde rastlayıp sevdiğim şarkılar oluşturuyor. İkincisi: yabancı pop. Burada da Sia, Dua Lipa, Clean Bandit ve yalnızca bir şarkısını bilip/dinlediğim için adını dahi öğrenmediğim pek çok sanatçının şarkılarına rastlıyoruz. Üçüncüsü olan çoğunluğu poptan oluşan Türkçe şarkılar listemde da geçenlerde Yalın’a sardığım için Yalın, bazı şarkılarına bayıldığım ama genel anlamda pek de beni yansıtmayan Adamlar, Can Bonomo, yine geçenlerde ilk albümüne sardığım Manga, Mabel Matiz… var.

Şu sıralar dinlediğim, sürekli ağzıma ve aklıma takılan, beni dinle diyen şarkılar;

Way back Home-Shaun

Louis Tomlinson-Two of Us

Mesela bu şarkı. Louis Tomlinson’un 2013’ten beridir:)))) dinlediğim ilk şarkısı olabilir. Alelade bir aşk şarkısıydı benim için lakin 2016’da ölen annesi için yazmış şarkıyı. Bunu öğrenince çok daha hüzünlü ve anlamlı oldu benim için.

Bir de genel olarak tarzını çok beğendiğim, çok dinlediğimde sıkılsam da bir zaman sonra yine açıp dinleyebildiğim bazı gruplar var.

COLDPLAY

Coldplay’i gerçekten çok seviyorum. En sevdiğim şarkıları 

OF MONSTERS AND MEN

Bu grubun şarkıları çok naif ve dinlendirici oluyor ve genelde orijinal bir hikaye anlatıyor. En sevdiğim değil ama son zamanlarda en çok dinlediğim Of Monsters and Men şarkısı 

CLEAN BANDIT

Clean Bandit solistleri olmayan bir grup dolayısıyla her şarkılarında farklı bir solistle düet yapıyorlar. Clean Bandit 2019’da en çok dinlediğim ikinci sanatçıydı. En sevdiğim Clean Bandit şarkılarından biri

DANSU

Dansu’yu bu sene keşfettim ve tarzlarına, mantalitelerine, kliplerine, her şeylerine bayıldım. Belki bir ay boyunca Dansu hariç hiçbir şey dinlemedim.

WINNER

K-pop sevdamdan geriye kalan tek grup. Winner 2019’da en çok dinlediğim sanatçıydı. Winner’ı bu kadar çok sevmemdeki sebep belki de çok geniş bir hayran kitlesinin olmaması. Çünkü fan kitlesi ne kadar büyürse bir grubun, onları tatmin için üyelerin kendilerinden taviz vermeleri o kadar fazla oluyor gibi geliyor bana. Winner’ı dinlediğimde sadece dinleyiciyi eğlendirmeye çalışan bir grup, izlediğimde hem kendi eğlenen hem izleyiciyi eğlendiren bir grup görüyorum. Sanırım en sevdiğim şarkıları da Millions ve Air.

Bazı şarkılar var, bazı şeylerle öyle özdeşleşmişler ki içimde, o şeyin bir parçasıymış ya da ona aitmiş gibi hissediyorum. Mesela,

BTS-Don’t Leave Me

Bu şarkıyı toplu taşımada Akatsuki No Yona’nın mangasını okurken dinliyordum, bence inanılmaz uyumlu bu şarkı manganın atmosferiyle. Zaten sonradan fark ettim ki şarkı Japonca ve Japon ezgileri hissediliyor.

Eric Nam-Honestly

Bu şarkıyı da Akatsuki okurken dinliyordum ama bunun çağrıştırdığı şey daha spesifik. Sözlerinden bağımsız olarak, Yona-Hak ilişkisinin şarkısı bence Honestly.

Jack&Jack- No one Compares to You

Bu şarkıyı da How I met Your Mother izlediğim dönemde dinliyordum. Sözleri falan Ted, Robin’e söylüyormuş gibi geliyordu. HIMYM izleyicileri lütfen bi bu fikirle dinleyin şarkıyı. Ne düşüneceksiniz merak ediyorum.

BTS-Fake Love

Arabanın arka koltuğundayım, üniversite sınavının ilk kısmına girmişim, zar zor yetiştirmiş boş bıraktığım sorulara dönememişim, kafam acayip bozuk, isyankar ruhumu yansıtan BTS-Fake Love dinliyorum. Her ne kadar güven vermeyen bir sevgiliyi anlatsa da benim için Fake Love üniversite sınavı ve emeklerim için ağıt demek. Halbuki aslında baya iyi yapmışım o sınavda, ertesi günkü yetiştirdim diye sevine sevine çıktığım sınav yaptığım iyi sıralamayı düşürmüş.

Benim guilty pleasure’ım diyebileceğim, dinlemekten utandığım ama çok da eğlenerek dinlediğim şarkıcı: İdo Tatlıses. Sen, Bileklerime Kadar Acıyor, Olmadı.. Ablamla hepsini ezbere biliyoruz.

Müzik zevki çok da özgüvenli olduğum bir konu değil esasen. Ama bunun hakkında yazmak beni eğlendirdi. Sonraki yazılarda görüşmek üzere!

Calcifer

Aslında hem yayınlanırken izleyip çokk beğendiğim My Unfamiliar Family hakkında hem de karantina döneminde izlediğim filmleri beğenime göre tasnif ettiğim iki yazı taslağı var kafamda bir süredir ama elim bir türlü onları yazmaya gitmiyor. Ben de olmayan okuyucularım eminim beni çok merak ediyorlardır diye şu sıralar ne yapıp ne ettiğimden bahsettiğim bir şeyler yazmak istedim. Böylece blogumla aramızdaki buzları da biraz biraz eritmek ümidindeyim.

Yaklaşık iki haftadır geleneksel tatil planımızın ilk ayağı olan anne memleketindeyiz. Birkaç güne de planın ikinci ayağı olan baba memleketimizin yolları gözükecek. Bu yaz uğraşa didine ehliyetimi alabildim-direksiyon sınavını geçen yaz geçmiştim halbuki- Doğuştan yeteneksiz bir sürücü olduğumdan asla ve kat’a İstanbul trafiğine çıkmadım daha, çok daha sakin bir trafiği olduğu için hemen hemen her gün burada babamla sürüş denemeleri yapıyoruz. Vites değiştirirken direksiyon hâkimiyetini kaybetmem ve kırmızıda durduktan sonra tekrar kalkana kadar iki üç kere istop etmem gibi bir iki küçük :)) kusur dışında epey kendimi geliştirdim. Sürücü koltuğuna oturmamla birine ya da bir şeye verebileceğim zarar oranının katlanarak artışı ve bu zarar verebilme gücü beni o kadar korkutuyor ki tüm hücrelerim gerim gerim gerilip üzerlerindeki stres yükü altında eziliyorlar. Bu yüzden yarım saat bile sürsem feci yoruluyorum ve araç sürmek keyif aldığım bir şey olmaktan ziyade aşmam gereken bir şey konumuna geldi benim için.

Çeyrek asırdır okumakta olduğum Drina Köprüsü’nü nihayet bugün bitirdim. Artık hangi kem gözlü nazar değdirdiyse finallerin başlamasından beridir (8 temmuz) bitirebildiğim ilk kitap oldu. Bosna’da küçük bir kasaba olan Vişegard’ı ikiye bölen Drina nehrinin üzerinde, kasabanın iki ucunu birleştiren, ve böylece adeta kasabalıyı bir arada tutan bir haşmetli yapı Drina Köprüsü. İvo Andriç de merkeze köprüyü alarak hem dünyayı yerinden oynatan büyük olayları, hem sadece kasabalıyı ilgilendiren günlük olayları, hatırlanmaya değer kişileri, o zamanın ilişkilerini inanılmaz güzel ve naif bir dille anlatmış. Kendisi Sırp olmasına rağmen hem Yahudi hem Müslüman ve Türk karakterleri ve onların perspektifinden olayları öyle güzel ve gerçekçi yazmış ki, hayranlıkla okudum. Ayrıca sözü edilen pek çok karakterin gerçeklerden ilham alınarak ve uyarlanarak oluşturulması –kimi karakterlerin mezarları orada bulunuyormuş mesela- bu muhteşem eserin arkasındaki emeği ve eforu gösteriyor. Niye bu kadar uzun sürede okudum inanın ben de bilmiyorum. Son elli sayfayı özellikle sıcaklardan mıdır gözlerim yarı açık okudum, ne zaman okumaya başlasam uyku çöküyordu. Şimdi ya Mete Çubukçu’nun Arap baharıyla ilgili kitabına ya da Oğuz Atay’ın Korkuyu Beklerken’ine başlayacağım inşallah-çünkü yanımda bir tek onları getirdim.- Mete Çubukçu’nun Bizim Filistin kitabını okuyup çok beğenmiştim ve Filistin hakkında romantik idealist tarafgirlikle bulanmamış bir şey okumak isteyen herkese şiddetle öneririm.

My Unfamiliar Family’de Han Ye Ri’yi acccayip beğendiğim ve Age of Youth’la da zaten oyunculuğundan emin olduğum için Nokdu Flower’ın ilk bölümlerini indirmiştim buraya gelmeden önce. Bir tatil klasiği, tabii ki burada internet yok. On gündür sadece iki bölüm izledim. Dizi neredeyse tamamen tarihi olaylar üzerinden ilerliyor. Başrollerin özel hikayesine o kadar az yer verilmiş ki izlerken sıkıyor. Başka seçeneğim olmadığı için el mecbur izleyeceğim açılıp güzelleşeceğini umut ederek. Bir de arada açıp kendi internetimle Community izliyorum, gideri var gibi duruyor. Normalde Netflix’ten bir sürü şey indirecektim ama cihaz kotamızı aşmamış olmamıza rağmen indirmeme izin vermedi. Come and Hug Me ve Chocolate var aklımda izlemelik. Ne diyorsunuz indirmeye değer mi bu ikisi sizce?

Evde televizyonumuz yok, dolayısıyla ne zaman televizyon bulsak annesi yemek yedirebilmek için televizyon karşısına oturtmuş bebelere dönüyoruz :D Her gün hayatımızda bulunsa IQ’muz tek haneye düşmüş gibi hissedeceğimiz şeyleri izlemek hep birlikte izlediğimiz ve ayda yılda bir yaptığımız için keyifli bir aile aktivitesi halini alıyor. Ailecek daha ziyade Masterchef, Kim Milyoner Olmak İster ya da belgesel tercih ediyoruz. Tek başınaysam ya da ablamlaysam abidik yaz dizilerinden tutun moda yarışmalarına kadar her şeyi izleyebilirim. Yalnız hangi program olursa olsun jürilerin yarışmacılara davranışları o kadar saygısızca, o kadar insanlık dışı ki yarışmacılar nasıl susabiliyor anlamış değilim. Geçen yaz favorim TLC’ydi ama bu sene sadece otelcilik ve emlak programları görüyorum TLC’de.

Şu sıralar böyleyim işte. Aslında yaz okuluna da başvurmuştum ama istediğim ders anında dolunca ve ek kontenjan açılmayınca başvuru ücretinin yanmasıyla kaldım. Şuan sadece güz dönemini düşünmenin bile bende anksiyeteye yol açtığını göz önüne alınca böylesi daha hayırlıymış diyorum.

Sizin yazınız nasıl geçiyor? Benimle paylaşın!